Als ik vertel dat ik me inzet voor vrouwen en hen help hun vrouwelijke kracht te ontdekken en te gebruiken, krijg ik vaak lacherige reacties. Reacties die variëren van “haha, ik werk juist aan mijn mannelijke kracht” tot “joh, waar maak je je druk om, de vrouwenemancipatie is toch al lang klaar” of “glazen plafond, dat bestaat niet, hou toch op”.
Lijkt me prima dat je als man aan je mannelijke kracht werkt. Sterker nog, ik denk dat het nodig dat ook mannen hun natuurlijke kracht inzetten en gebruiken.
Alleen… ik houd me bezig met vrouwen en hun natuurlijke, vrouwelijke kracht.
Vrouwelijke kracht en vrouwenemancipatie
Ik beschouw mezelf niet als een hardcore feminist of als een mannenhater. Maar ik kan er niet omheen dat mijn werk te maken heeft met (vrouwen)emancipatie.
Een goede zaak vind ik. Een paar feiten en persoonlijke observaties:
- Het aantal vrouwen in de top van het bedrijfsleven is bedroevend laag, bij de overheid rond de 30%, het bedrijfsleven ongeveer 15%. De typische bestuurder is een man en in sommige sectoren neemt het aantal vrouwen in topfuncties af.
- Hoewel het percentage groeit, is nog altijd de helft van de vrouwen niet economisch zelfstandig, t.o.v. ongeveer 75% van de mannen.
- In het standaard koopcontract voor een huis, staat bij man-vrouw-stellen, de man vermeld als koper, de vrouw als zijn partner.
- Toen ik nog in loondienst was zei een collega “hoewel ik je als collega zeer waardeer, vind ik toch vanuit mijn christelijke overtuiging, dat jij de plaats van een kostwinner inneemt”. En nee, hij was niet stokoud of overdreven ouderwets.
- Gisteren stond er een bericht in de Telegraaf “Chick (22) neemt varkensbedrijf over”. Zou het om een man gaan dan denk ik niet dat er zou staan “Knul (22) neemt varkensbedrijf over”.
De krant heeft overigens de kop aangepast na een storm van kritiek op social media.
Tot het midden van de jaren 50 werden vrouwen beschouwd als handelingsonbekwaam. Sindsdien is er gelukkig veel veranderd. Vrouwen zijn volgens de wet gelijk(waardig) aan mannen. Maar in de praktijk blijken vooroordelen hardnekkig en is de emancipatie nog niet klaar.
Wat betekent dat voor jou?
Of je carriere wilt maken en topbestuurder wilt worden of iets heel anders, het maakt mij niet uit. Wat ik wens is dat je je eigen keuzes maakt zonder je klein te maken. Wat ik wens is dat je je dromen najaagt en niet die van je partner. Wat ik wens is een samenleving waarin mannen en vrouwen hun unieke kwaliteiten inzetten, waarin samenwerken een gezamenlijk streven is naar een gedeeld doel.
Wat dat voor jou betekent? Het begint met jezelf kennen, met je wensen kennen, je dromen en je kwaliteiten. Het begint ermee dat je weet waar je heen wilt.
Natuurlijk moet je dan soms concessies doen. Omdat jij dromen hebt en je partner ook. Omdat je een gezin hebt waar je rekening mee wilt houden.
Maar alles begint bij weten wat jou drijft, bij wat jij wilt. Dan kun je het erover hebben. Dan kun je, samen met anderen, jouw leven vormgeven zoals dat het best bij je past.
En die emancipatie dan?
Ik hoop mee te maken dat het niet meer zo’n ding is of je vrouw bent of man. Dat een meisje onbekommerd durft te dromen en minister-president wil worden. Dat haar ouders daar niet meewarig om lachen, maar haar steunen. Ik hoop mee te maken dat vrouwen als gelijkwaardige gesprekspartners worden beschouwd bij grote financiële beslissingen. Dat vrouwen gewoon mensen zijn, net als mannen, en zo ook worden gezien. Dat vrouwen ook zichzelf zo zien en gedragen.
Zolang de Telegraaf nog kopt “Chick (22) neem varkensbedrijf over” i.p.v. “Femke neemt varkensbedrijf over” zul je als ambitieuze vrouw te maken hebben met vooroordelen en tegenwerking. Overigens geldt dat voor iedereen met grote dromen en ambities.
Het is aan jou of je het ziet als een uitdaging of dat je je er door neer laat drukken. Zelf probeer ik met lacherige reacties ontspannen om te gaan. Ik verspil mijn energie er niet aan en praat liever verder met vrouwen en mannen die me wel begrijpen.
De vrouwenemancipatie is nog niet klaar, maar we werken eraan!